بگذارید بگریم به پریشانی خویش

                    که بجان آمدم از بی سرو سامانی خویش

 

غم بی همنفسی کشت مرا در این شب

                   در میان با که گذارم غم تنهایی خویش

 

گفتم ای دل که چو من خانه خرابی دیدی ؟؟

                   گفت ما خانه ندیدیم به ویرانی خویش

 

زنده ام باز پس از این همه ناکامی ها

                   بخدا کس ندیدم به گرانجانی خویش

 

ما به پای تو سر صدق نهادیم و همین

                   راه رسوایی خویش فتان به پیشانی خویش

 

اندر این بحر بلا ساحل امیدی نیست

                    تا بدان سو بکشم کشتی طوفانی خویش