ملول و غم زده , باغ و بهار خویشتنم           گیاه هرزه ی خاک دیار خویشتنم

درون قلعه ی غم خو گرفته با حسرت            اسیر وسوسه ی روزگار خویشتنم

ندیده روشنی از ماهتاب و اخترها                ز بی نصیبی شمع مزار خویشتنم

ز خون دیده و دل جرعه جرعه می نوشم       شراب مستی دنباله دار خویشتنم

شکفته بر دو لبم داغ درد تنهایی                 که رازدار غم بیشمار خویشتنم

به جرم مهر و محبت همیشه می سوزم       منم که سوخته اندر شرار خویشتنم

خمیده پیکرم از کوله بار خاطره ها               به واپسین دم خود سوگوار خویشتنم